Περπατώντας κατά μήκος του «καθορισμένου» Αόριστου Τόπου μας, παρατηρώ στην αρχή από μακριά τη σκουριασμένη από το νερό γέφυρα. Αμέσως καταλαβαίνω ότι αποτελεί τον τόπο που θα με βοηθήσει να δείξω καλύτερα την ιδέα μου για τη σχέση ενός ευρύτερου αόριστου τόπου και πόλης. Κατά τον Scoffier «η πόλη δεν απορρέει πλέον από τη θεμελίωση, την εδαφικοποίηση, αλλά εγγράφεται σε ένα σύμπλεγμα ροών, εντάσεων, όπως ο απλός κόμβος σε ένα οικουμενικό πλέγμα.» Πλησιάζοντας λοιπόν στον τόπο μου, τη γέφυρα, παρατηρώ όλες αυτές τις ροές και τις εντάσεις που κρύβονται σε αυτή. Διάφορα μέρη της γέφυρας, συνειρμικά, μας φέρνουν στο μυαλό εγκαταστάσεις ανθρώπινης κλίμακας. Πρόκειται για μέρη με φανταστικές ροές που απορρέουν με τη βοήθεια της φαντασίας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τη γέφυρα από μόνη της και αν πρώτα κάνουμε κάποιες αντιστοιχίες παρατηρούμε πως η ίδια μπορεί να αποτελέσει μία πόλη δηλαδή ένα χώρο κατοίκησης.

Η παρέμβαση μου, λοιπόν, στο χώρο του νέου λιμανιού είναι ψηφιακή και προσπαθεί να κάνει μια τέτοια προσέγγιση κατοίκησης δείχνοντας τη σημασία του «σχετικού μεγέθους».

Αν κοιτάξουμε από κοντά μέρη της σκάλας και αφήσουμε τη φαντασία μας ελεύθερη, θα ανακαλύψουμε μικροσκοπικά μέρη που μας θυμίζουν ανθρώπινους χώρους. Κάθε τέτοια φωτογραφία επεξεργάστηκε ψηφιακά και το αποτέλεσμα φαίνεται στις παρακάτω εικόνες.